به گزارش بشاگرد: درمنطقه بشاگرد، در کنار ابعاد وسیع محرومیت های منطقه ای، مشکل بزرگ دیگری دیده می شود که همانا بی سوادی در این سرزمین است. بنابر آمار تا سال 1352 در روستاهای بشاگرد هیچ گونه مدرسه ای وجود نداشته و سنگ بنای اولین مدرسه در روستای انگهران در این سال گذاشته می شود. تا سال 1358 این مدرسه، تنها دبستان موجود در میان نهصد روستای منطقه بشاگرد بوده است. تا این که در این سال دومین مدرسه منطقه ساخته می شود. در این مدارس تعدادی دانش آموز پسر و دختر در سطوح مختلف آموزشی و از پایه های مختلف دبستانی در کلاس های درسی که در یک کپر، چند حصیر و یک تخته سیاه خلاصه می شود گرد هم می آیند و به وسیله معلمی که از آموزش و پرورش میناب اعزام شده آموزش می بینند. البته باید اضافه کرد که به غیر از این شیوه آموزش،
شواهد امر نشان می دهد که پیش تر از آن که سیستم آموزشی جدید به نام مدرسه در منطقه دائر شود آموزش سواد و به ویژه تعلیم قرآن و علوم دینی توسط ملاهای محلی مورد توجه بوده است، ولی با توجه به تعداد کم این افراد و فقدان راه های ارتباطی و حاکمیت سیستم های طبقاتی و مشکلات تهیه امکانات آموزشی؛ اولا این سبک تعلیم و تربیت فقط در تعداد محدودی از روستاها و آن هم در خدمت گروه خاصی از طبقات اجتماعی بوده است. ثانیا تعداد باسوادان بسیار کم و آموزش فقط تا مرز یاد گرفتن و خواندن قرآن و ادعیه ادامه داشته و این شیوه سوادآموزی نیز به علت تسلط نظام طبقاتی بیش از آن که به روشنگری جامعه بپردازد به تحکیم سنن بازدارنده و بعضا خرافی می انجامیده است. البته به دو روش سوادآموزی و نتیجه این دو گروه باسواد می توان دسته سومی را نیز اضافه کرد، این گروه کسانی بودند که جهت کار به بیرون از منطقه رفته و احتمالا در کلاس های پیکار با بی سوادی شهرهای میناب یا بندرعباس؛ یعنی محل جدید اسکان خود شرکت داشته اند، که تعداد این افراد از گروه های دیگر بسیار کمتر است. بر اساس آمار سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال های 1355 – 1345 از کل جمعیت منطقه کمتر از یک درصد باسواد بوده اند.

انتهای پیام//